Personajes da II República e da Guerra Civil Española

Personajes:
-Francisco Franco Bahamonde ( 4 de decembro de 1892 Ferrol - 20 de novembro de 1975 Madrid). Na segunda república Franco é solicitado para formar parte dun pronunciamento pero el négase. Un putsch estala o 10 de agosto de 1932  (a Sanjurjada). Esta sublevación está dirixida polo xeneral Sanjurjo, o director xeneral de Carabineros, e secundada só pola guarnición de Sevilla, e pronto é condenada ao fracaso. Detido o xeneral cunha quincena de conxurados e aberto un proceso, é condenado á pena de morte, logo indultado e finalmente amnistiado, aínda que xa non reingresou no exército e fixou a súa residencia en 1934 en Monte Estoríl, Portugal.
Na guerra civil Franco e o seu goberno orientouse inicialmente ao triunfo militar sobre a España republicana, e contou co apoio de dous ditadores fascistas de Europa, Hitler  e Mussolini. A semellanza de estes, que se facían chamar respectivamente Führer e Duce, Franco adoptou durante a contenda o título de Caudillo, que xunto ao de Xeneralísimo foron os títulos cos que se lle denominou nas décadas posteriores.

 -Ramón González Peña (11 de xulia de 1888 Asturias- 27 xulio de 1952 Mexico)
Peña na II Republica ocupa un escaño nas Cortes como diputado socialista por Huelva, provincia da que foi gobernador ao proclamarse o novo réxime. Volve máis tarde a Asturias, onde ocupa os cargos de alcalde de Mieres e presidente da Diputación Provincial de Oviedo.
 Na guerra civil dirixe o sindicato socialista UGT, e ocupa o cargo de Ministro de Xustiza no segundo goberno de Juan Negrín. Tras o final da contienda fuxe a Francia e ali actúa como vocal da SERE , organización creada por Negrín para organizar o exilio republicano. Despois marcha a Mexico, onde  falece en 1952.

 

 -Ángel Galarza Gago ( 4 de novembro de 1891 Madrid- 26 de xulio de 1966 París)
Ocupou os cargos de Fiscal Xeral da República, director xeral de Seguridade e ministro da Governación durante a II República e a posterior Guerra Civil.

-Luis Carrero Blanco (4 de marzo de 1904 Santoña- 20 de decembro de 1973 Madrid)
Foi asesinado por ETA cando era Presidente del Gobierno de España durante a etapa final desta dictadura. O  réximen otorgouno, póstumamente, o título de duque Carrero Blanco.
Ao iniciarse a Guerra Civil Española era profesor de táctica submarina na Escuela da Guerra Naval de Madrid. Non querendo colaborar coas autoridades da República, houbo de refuxiarse nas embaxadas de México e Francia para evitar ser asesinado polas milicias populares, ata que en xunio de 1937 conseguió evadirse a zona sublevada, vía Francia. Co grado de Capitán de Corbeta foi situado ao mando de destructor Huesca e, posteriormente, do submarino xeral Sanxurxo. En outubre de 1938 deixou o mando do submarino e embarou no Canarias como Xefe de Estado Maior da división de cruceiros, función que desempeñará ata o final da guerra.